2025-01-02

Vick Rodgers en de verdwenen kuil

Vick Rodgers en de verdwenen kuil.

Vick Rodgers moest diep in zijn geheugen graven. Nu hij de negentig was gepasseerd en zich elke dag afvroeg waarom hij nog op aarde was, was dat nog een hele opgave. Mistroostigheid en leeftijd vochten om voorrang. Wat probeerde hij zich ook alweer te herinneren, en was dat echt belangrijk want wat moest je met herinnering die vaak gemankeerd en onvolledig was. Het mooie werd opgehemeld tot iets prachtigs, het minder mooie werd lelijker en lelijker. Tot welke categorie behoorde de herinnering aan de verdwenen kuil? De oude held had geen idee. Wanneer was de kuil ook alweer verdwenen? Die vraag hield hem de laatste dagen erg bezig. Waarom die kuil-kwestie opspeelde wist hij niet. Misschien omdat zijn einde naderde? Dat de belangrijke gebeurtenissen nog eenmaal de revue konden passeren? Het was een vraag waar geen antwoord op volgde. Met die herinneringen van heel vroeger moest je voorzichtig zijn. Feiten veranderden mettertijd, dát was gevaarlijk. Hij wist dat de herinnering vervaagde, dat er stukjes afbladderden en dat die vervangen werden door verzinsels om het verhaal te helen. Maar afbreuk aan de waarheid was feitelijk!
Het raadsel werd nooit opgelost. Verdwenen was de kuil, en bleef dat. Waarmee was het ook alweer begonnen? Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger en vroeger en vroeger… de verdwenen kuil…
‘De kuil is weg!’ een luide stem trok Vick Rodgers ruw uit zijn slaap. 1958, midden in de stad New York stond zijn woning. De tweede verdieping, een huurhuis. Werk in de haven, sterk en krachtig was hij toen, achtentwintig jaar, maar met een schamel loon, de kost ja maar verder niets. Slecht slapen, een gehorig koud huis, veel straatlawaai. En rond 05.30 ineens die ene gil; ‘De kuil is verdwenen!’
Vick Rodgers stond snel op in zijn armoedige stoffige slaapkamer en liep over het koude zeil naar het raam. Toen hij de gore vitrage opzij schoof zag hij een man…nee…een schim…wel een man maar niet duidelijk in beeld. Bijziendheid voorkwam strakkere contouren, er was geen focus, alleen geluid. ‘De kuil is verdwenen!’ Hoorde hij dat nu goed?
Daarna was de schim hard weggelopen, Vick met een raadsel achterlatend. Hij had het goed verstaan, ‘de kuil is weg.’ Dat het werd rondgebazuind leek haast onmogelijk, maar de stelligheid waarmee het was geroepen was overtuigend genoeg. Later op de dag dromden mensen samen in groepjes, ook op het marktplein. Eerst werd het gefluisterd, later geroepen, wanhoop steeg vanuit de menigte omhoog, en er werd radeloos en doelloos heen en weer gelopen, zelfs massaal. De menigte zwol aan, een ware volksopstand, met chaos en er waren vergeefse pogingen van de handhavers om de orde te herstellen. Het was alsof de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. De kuil was verdwenen, men wist zich geen raad.
De kranten waaronder de New York Times schreven ervan, in koeienletters DE KUIL IS VERDWENEN, of gewoon KUIL VERDWIJNT. De meer intellectuele dagbladen waren weliswaar wat meer ingetogen maar konden geenszins om het nieuws heen. De kop werd gevolgd door een vraag, alsof de intelligentere lezer ook maar een antwoord had. KUIL WEG – waarheen? Of: WAAR IS DE KUIL?
Het hielp er geen ene moer aan. Weg was de kuil, en daar stond men dan. Waren er ooggetuigen? Weinig. Zeer weinig, en de geloofwaardigheid van deze lieden was op zijn minst laag te noemen. Fantasten waren het, zeker volgens de roddelpers die maar geen vat leek te krijgen op het hele verhaal. Waren er serieuze lui te vinden die wat gezien hadden? Had ook maar iemand, een enkeling, gezien hoe het was gebeurd? Hield die zijn mond, zo ja waarom? De politie werd ingezet, er werden mensen gearresteerd. Volstrekt onschuldigen werden opgepakt, en verhoord. Er moest resultaat komen, zeker na drie weken onrust. Het volk was welhaast niet te temmen en de hoofdcommissaris hakte met de botte bijl. Lorna Worchester was een Amerikaanse van Ierse afkomst. Ze had foutgeparkeerd en kwam met een tas vol boodschappen bij haar auto aan, zich verontschuldigend bij de dienstdoende agent. ‘I am so sorry…officer…’ was ze begonnen, maar dat hielp er geen ene moer aan. De agent pakte zijn knuppel en ramde haar boven op haar kop. De tas met boodschappen viel op de grond, er rolden twaalf perssinaasappels uit, een tandenborstel, een doosje eyeliner en een zak aardappelen van vijf kilo. Vreemde combinatie, nietwaar? De agent zag dat ook, en doelbewust was de knuppel uit de houder gehaald, ongemerkt. De vrouw had de klap niet aan zien komen, en viel direct voorover, kon haar armen niet strekken om de klap op te vangen en bonkte met haar gezicht op de staatstenen. Bloed sijpelde direct uit haar gebroken neus. ‘Dat zal haar leren’ dacht de agent en ramde er nog even op los. De rug moest bont en blauw geworden zijn naderhand maar daarvan zag je nu nog niets, ook vanwege de kleding die de rug nog bedekte. Evengoed was ze verdachte, en werd met geweld binnengebracht. Heldhaftig sleepte de jonge agent haar het bureau binnen. ‘Gearresteerd, voor de verdwenen kuil’ riep hij door de entree van het politiebureau waarop zeker twintig collega’s en ook wat mensen van de pers verschenen. De krantenkoppen schreeuwden harder dan ooit. De kuil, zou die gevonden zijn? Men vroeg het zich af. Maar na enkele dagen hardhandige ondervragingen moest de politie melden dat de arrestante zelfmoord had gepleegd in haar cel. Had zij het geheim mee in haar graf genomen? Er leken slechts vragen bij te komen. Gezichtsverlies voor de politie en een woeste hoofdcommissaris. Meer arrestaties volgden, en er werd door het hele land gezocht. Waar was de kuil? Helderzienden werden ingeschakeld, clubs van padvinders liepen in rijen door duinen en bossen zonder enig resultaat. Het was een schier onmogelijke opdracht en het einde was nog niet in zicht. De kuil was weg, en dat was het.
Dagen werden weken, weken werden maanden en maanden werden jaren. Nu en dan kwam er nog weleens een heel klein artikeltje in de krant over de verdwenen kuil, maar de interesse van de mensen verdween, en enkele generaties verder wist men nog amper van de verdwenen kuil en wat die decennia terug allemaal teweeg had gebracht. Zelfs de cold-case teams hadden hun interesse voor de verdwenen kuil verloren. Er waren door het hele land misschien nog drie clubjes met vooral oude leden, die het onderwerp nog eens oprakelden. ‘Weet je nog van toen de kuil verdween?’ er werd amper naar geluisterd, en al gauw ging men over tot de orde van de dag. Waarom Vick Rodgers zo sterk aan de kwestie moest denken, begon hem nu te dagen. Het was iets wat hij jarenlang had weggestopt. De commotie over de verdwenen kuil had hem destijds behoorlijk aangegrepen. Wat als ze erachter waren gekomen? Vrijwel direct had hij de ontkennende modus in zichzelf ingeschakeld, en was er zijn hele leven niet meer uit kunnen schieten. Hij wist nu, op de vooravond van zijn dood…dat hij eruit kon. Uit de ontkenning. Hij was de dader, hij had de kuil doen verdwijnen, hij en niemand anders. Met bevende vingers van een negentigjarige pakte hij zijn ouderwetse vaste telefoon en draaide het nummer. ‘911 wat is uw noodgeval?’ klonk het van de andere kant. Zijn hart sloeg over, en na al die tijd, na zo veel jaren, schoot hij terug. Geen ontkenning meer, geen last meer te dragen. Zijn hart leek zich samen te knijpen, ademen ging moeizaam…met zijn laatste krachtsinspanning kreeg hij de drie woorden er nog uit, vlak voordat hij morsdood op de vloer viel en vijf weken later stinkend en vol vliegen gevonden werd. De buren hadden wat geroken. Maar Vick was bevrijd gestorven, dat wist geen mens alleen hij. Met een glimlach vertrok hij uit het rijk der levenden. ‘Ik was het!’ waren zijn laatste woorden.

Frens