2023-11-08

Elvis

Gezien: Bauke Rocks Elvis
Plaats: Chassé theater Breda
Datum 7-11-2023
Zittend tussen voornamelijk leeftijdsgenoten kijk ik rond in de grote zaal. De sfeer is zoals altijd. Bezoekers zoeken de zitplaats die overeenkomt met die op het plaatsbewijs. Er zijn wat opstoppingen, het loopt langzaam vol en er is veel gekakel. Dan zit iedereen en is het acht uur. De show gaat beginnen. En een show kregen we! Ik sla nu heel veel over, dus zal even terug gaan naar het begin van de show. Het doek gaat open. De twaalfkoppige begeleidingsband speelt en even later wandelt de man van de avond rustig het podium op. Hij is een slanke krachtige verschijning en draagt een zijdeglans goudkleurig pak. Overhemd eronder. Wel een outfit voor de show maar bewust geen Elvis-pak. Bauke draagt dat nooit, uit respect voor de King. Omdat hij vindt dat er maar één persoon groot genoeg is om een dergelijk pak te dragen en dat is Elvis zelf. Verder niemand. Mooi statement van een kerel die er voor zorgt dat heel het Chassé uit zijn dak gaat. Wat een vent!
Doe je ogen dicht, en je hoort Elvis. Niet een beetje, nee. Niet een beetje Elvis. Meer een reïncarnatie van de echte. Doe je ogen open en je ziet Elvis in normale showkleding. Bauke bespeelt ons tussendoor op natuurlijke wijze met een prettige vleug droge humor. Grapjes tussendoor die geen lachsalvo’s brengen maar wel een glimlach. Oprecht leuk. Maar we komen voor zijn stem. En die krijgen we. Hoe moet je schrijvend iets uitdrukken wat je echt geweldig vindt? Al gauw denkt een lezer ‘ja, dat zal wel…’ Het is de beleving van de schrijver en het zal me verder worst zijn. Maar hoe kan ik de lezer raken, en hem ervan overtuigen dat wat ik zag heel…heel…heel goed was. Niet gewoon goed, of aardig, of ‘supergoed’ wat tegenwoordig vaak gebezigd wordt, maar steengoed. Rockgoed. Ja Rockgoed is misschien een nieuwe term maar deze dekt wel de lading. Verder stop ik met schrijven dat ik het goed vond. Dat wordt vervelend als je er niet bij was. Maar…áls je er bij was geweest…! Pjoew! Dan had ook jij het Rockgoed gevonden.
Bauke is een bescheiden kerel, ontzettend beweeglijk, swingend, zichtbaar heel erg muzikaal. En ik denk dat hij het leuk vindt wat hij doet. In het TV-programma van de ‘Tribute-bands’ heeft hij dit jaar gewonnen. En terecht, en nu is het hek van de dam. Optredens in vele theaters, op festivals, in de Ziggodôme, enzovoorts. De kaarten vliegen de deur uit er is geen houden aan. De vertolkingen van de liedjes van Elvis maken indruk. Het hoog, het laag, het midden, het langzame, het snelle, eigenlijk alles klopt. Het is fijn dat hij geen Elvispak draagt. Het is hem gegeven dat zijn stem hetzelfde is als die van Elvis Aaron Presley. ‘Fire Down Below’ is een nummer dat we niet van Elvis kennen. Het is geschreven door de bassist van Elvis, Jerry Scheff. De track is opgenomen in 1976 maar helaas nooit meer door de King ingezongen…Jerry heeft het nummer aan Bauke gegeven, en die heeft het nu ingezongen. Elvis had het niet anders gedaan en het is een goed nummer. Bijzonder toch dat zoiets zevenenveertig jaar op de plank blijft liggen, en dat Bauke Scholten uit Nederland het nu mag brengen?
Achter op het podium zien we een zeven meter grote afbeelding van de King zelf. Elvis kijkt al lopende in de camera, en wijst en heeft de microfoon omhoog maar van zich af in de andere hand. Waarschijnlijk een foto gemaakt tijdens het zingen van een lied. Een ontspannen pose. Een mooie foto. Een eerbetoon,  en misschien wel om Bauke scherp te houden want ‘de King kijkt mee’. Maar Bauke heeft geen toeziend oog nodig. Die redt het wel. Maar het is een prachtig plaatje op het podium: Elvis op de achtergrond, een twaalf man tellende band, een ras-performer met een gouden strot die ons in vervoering brengt met wat hij doet.
Elvis was groot. Bauke vertelt over het eerste nummer dat Elvis opnam; ‘That’s Allright Mama’. Een anekdote waarvan je denkt ‘hoe is het mogelijk’. Blijkbaar kwam er iets samen die dag, en hadden voorafgaande gebeurtenissen als doel om tot ‘dit’ te komen. Er steekt een mooi verhaal achter dat nummer. En denk je in: Door een opeenvolging van min of meer toevallige gebeurtenissen ontstaat Elvis’ versie van dit nummer en het slaat in als een bom. Zoals hij het deed had nog nooit iemand het gedaan. Beluister het nummer maar eens en bedenk dan dat zoiets dergelijks voor dit nummer niet bestond. Het bracht een aardverschuiving teweeg in de muziek.
Bauke wil niet van het podium af, zo lijkt het. Het is al elf uur geweest en we krijgen nog meer Elvis om onze oren. Nog een medley, nog een nummer om af te sluiten, nog eentje, dan loopt Bauke door de zaal heen en laat mensen af en toe een regel meezingen. Hij loopt een meter van me vandaan en hoewel ik Elvis ook weleens live heb nagedaan op een feestje hoop ik vurig dat die microfoon niet onder mijn neus terecht komt. Maar de zaal smult. ‘I did it my way’ met een uithaal ‘from heaven’, die daarna nog een keer wordt herhaald. Wat een stem.
Ja, ik vond het goed.
Frens