2023-09-18

Klein Duimpje -herschreven sprookje-

Na het grote succes met de waargebeurde versie van Roodkapje heb ik besloten ook het verhaal Klein Duimpje uit de doeken te doen. Ook hiervan gaat u nu de echte versie lezen, dus wat er zich daadwerkelijk heeft afgespeeld. Kosten noch moeite zijn gespaard om achter de waarheid te komen, en ik wil alle leden van mijn researchteam ontzettend hartelijk bedanken voor hun bijdrage. Ze weten zelf wel wie het zijn.
Bron Wikipedia:  Het sprookje
Klein Duimpje wordt met zijn broertjes door zijn ouders in het bos achtergelaten, omdat er te weinig eten voor hen is. Eerst weet hij de weg naar huis met behulp van witte steentjes, die Klein Duimpje achter zich heeft laten vallen, terug te vinden.
Als ze voor de tweede maal worden achtergelaten heeft Klein Duimpje geen steentjes kunnen verzamelen en laat hij als noodoplossing broodkruimels achter. Die worden door de vogels opgegeten.
Als zij al zoekend in het huis van de mensen etende reus terechtkomen, verwisselt Klein Duimpje de mutsen van zijn broertjes met de kroontjes van de slapende dochters van de reus, waarop de reus zijn eigen kinderen doodt.
De reus wil zich wreken op Klein Duimpje, maar deze heeft tijdens hun vlucht de zevenmijlslaarzen  van de reus gestolen. Hiermee kunnen stappen van zeven mijl tegelijk genomen worden, zodat de reus hen niet meer in kan halen. Als ze ten slotte thuiskomen, blijkt dat hij ook nog eens de schatten van de reus heeft meegenomen.
Interpretaties
Het sprookje van Klein Duimpje is vaak symbolisch geïnterpreteerd. Zo zag P. Saintyves in de avonturen van Klein Duimpje de neerslag van initiatierite. In de psychoanalytische literatuur wordt Klein Duimpje als fallussymbool gezien.
De sprookjesstof is humoristisch verwerkt in de Amerikaanse kinderfilm Tom Thumb van G. Pal uit 1958. Een van de hoofdrollen werd gespeeld door Peter Sellers.
————————————————————-
Vergeet alles wat je weet of denkt te weten over klein Duimpje. Vergeet wat erover vermeld wordt in Wikipedia. Vergeet de kinderboekjes met de mooie prentjes, vergeet wat je moeder voorlas toen je klein was. Vergeet, vergeet en vergeet.  Klein Duimpje was helemaal niet klein. Klein Duimpje werd Klein Duimpje genoemd omdat hij twee onderontwikkelde duimen aan zijn knuisten had zitten. Door verkeerd medicijngebruik van de moeder tijdens de zwangerschap waren de duimen nooit tot hun volledige wasdom gekomen. Maar de onzin dat het ventje niet groter was dan een duim kan hierbij naar het rijk de fabelen verzonden worden.
- Het zal me niet door eenieder in dank worden afgenomen dat ik hier het vertrouwde verhaal wat dus eigenlijk een verzinsel of leugen betreft volledig bloot leg. Maar het werd eens tijd dat de waarheid over dit rotventje – ik kan hem niet anders noemen- eens boven water kwam!
Klein Duimpje was het meest geniepige schepsel van zijn tijd.
-Deze bewering staat niet op zich maar wordt gestaafd door mijn gehele researchteam dat kosten noch moeite heeft gespaard om de waarheid nu voor eens en altijd te onthullen. Ze weten zelf wel wie het zijn.
Klein Duimpje heette in werkelijkheid Knutvolg Ruddendindo. Maar omdat die naam vrijwel nergens foutloos kan worden opgetekend of worden uitgesproken is er gekozen voor de naam Klein Duimpje. Het ventje had namelijk twee onderontwikkelde duimen aan zijn knuistjes zitten die door verkeerd medicijngebruik van de moeder tijdens de zwangerschap niet tot hun volledige wasdom waren gekomen.
-In dit verhaal zal ik de naam Klein Duimpje en Knutvolg Ruddendindo door elkaar gebruiken om jullie als lezers vertrouwd te doen geraken met zijn echte naam. Want dat is ook wat het kereltje altijd heeft gewild…dat hij bij zijn eigen naam genoemd zou worden. Dat hij geen Klein Duimpje meer zou worden genoemd. Hij voelde zich er niet comfortabel bij en zijn latere gedragingen zijn vrijwel allemaal voortgekomen uit deze grote frustratie.
Knutvolg maakte deel uit van een gezin met zeven kinderen.
-De vader was geen houthakker. Een grote misvatting die vrijwel in iedere vertelling weer komt bovendrijven. Het resultaat van luie schrijvers of vertellers. ‘Laten we hem maar houthakker noemen, want dat is gemakkelijk’. Eens echt nagaan of het zo is, doen ze niet! Gelukkig heeft het researchteam kosten noch moeite gespaard om achter de waarheid te komen, waarvoor ik ze graag bedank. Ze weten zelf wel wie het zijn.
De vader van Knutvolg Ruddendindo was garnalenpeller.
-Maar dat klinkt natuurlijk niet zo stoer. In menig sprookje is het ware beroep van de genoemde persoon pertinent en met opzet omgevormd tot houthakker. De vader van Klein Duimpje: houthakker! De vader van Hans en Grietje: houthakker! De vader van Repelsteeltje: houthakker! De vader van Doornroosje: houthakker! Allemaal leugens. In werkelijkheid was de vader van Hans en Grietje verkoper van Encyclopedieën, was de vader van Repelsteeltje heilsoldaat van het Leger des Heils, en was de vader van Doornroosje kolenboer. Een beroep wat heden ten dage vrijwel geheel is uitgestorven. De reden waarom Knutvolg geen garnalenpeller is geworden zoals zijn vader is die vermaledijde duimen van hem. Die waren door verkeerd medicijngebruik….enfin dat weten we nu wel.
Er zijn geen bewijzen gevonden voor de hardnekkige geruchten dat de moeder van Klein Duimpje een hoer was.
- Er waren geen geruchten maar na dit te hebben gelezen zullen jullie het mens nooit meer anders kunnen voorstellen. Een grapje van de schrijver en graag gedaan.
Het klopt dat de ouders in een klein huisje woonden in een donker bos. Om precies te zijn was het in wat nu Vesthimmerland genoemd wordt in de regio Noord-Jutland in het noorden van Denemarken. Toentertijd in 1623 heette deze gemeente ‘Aars’ of ‘Ars’. ( uitgesproken als ‘oars’ of ‘oors’) Klein Duimpje kwam dus met zijn hele familie uit ‘Oars’.  Aars was het kruispunt van twee spoorlijnen, de Hvalpsundbanen en de Himmerlandsbanen. Tegenwoordig zijn dit fietspaden. Het bos bestaat inmiddels niet meer. Er liepen destijds nogal wat houthakkers rond.
De ouders van Knutvolg waren erg arm. Het garnalenpellen leverde niet zoveel op. Met grote regelmaat was er geen aanvoer van vers gevangen garnalen zodat er simpelweg niets te pellen viel. Bij gebrek aan werk hakte de vader van Knutvolg (Hij heette Hurdeldan) uit pure frustratie dan weleens wat bomen om. Het hout hakte hij fijn en dat werd dan gebruikt om het kleine huisje warm te stoken. Een enkele keer verkocht hij weleens wat hout aan buurtgenoten die hem dan na zaken te hebben gedaan meewarig nakeken. Ze betaalden een prijs die ver onder de marktwaarde lag. Of dat kwam doordat Hurdeldan het zakelijke instinkt van een regenworm had of dat het hem gewoon niet om de commercie bedoeld was is lastig na te gaan. Het researchteam wat zich met deze materie bezighield kwam niet met overtuigende bewijzen van het een of het ander. Ondanks dat kosten noch moeite gespaard zijn om dit op te helderen is deze kwestie nooit duidelijk geworden.  Enfin, niet altijd kon er ’s avonds een warme maaltijd geserveerd worden. Dit ging de moeder van het gezin (Trienka) aan haar hart. Nachten kon ze wakker liggen omdat ze te veel gegeten had. Ze woog zo’n tweehonderddertien kilogram omdat ze leed aan een zeldzame vorm van vraatzucht. Wat haar voor de ogen kwam verdween onder haar neus. Het was hierdoor dat er voor het gezin niet genoeg te eten was. Boodschappen die gedaan werden zoals varkenskluiven, roze koeken, Turkse broden, kuipjes reuzel, boterkoeken, potten kant-en-klare spaghettisaus, of slagroomtaarten, verdwenen als sneeuw voor de zon als Trienka in de buurt was. Na haar vreetbuien ontkende ze steevast alles op te hebben gegeten, ja zelfs vaak nog met de rode spaghettisaus om haar mond. Maar dat was onderdeel van haar ziekte. Het zou te gemakkelijk zijn haar hiervoor te veroordelen. Feit blijft het dat er voor het gezin niet voldoende te eten was en ze allemaal broodmager waren. Zeven kinderen en de vader samen wogen nog geen 320 Kg wat gemiddeld gezien een laag getal oplevert. Waarschijnlijk was dat nog geen vijftig kilo of zoiets…
De oudste broer van het gezin (hij heette Vincent) was de hongernachten tamelijk beu en smeedde een plan om aan voedsel te geraken. Hij wist precies waar het in het gezin aan schortte en probeerde de rest van de kinderen voor zich te winnen met zijn plan.
-Om dit plan op de juiste waarde te schatten moeten we onszelf verplaatsen in de tijdsgeest van toen. Er golden andere waarden en normen. De menselijke geest was zeker in dit houthakkersplaatsje vaak nog onderontwikkeld en het gemiddelde IQ lag op hetzelfde niveau als nu een weekdier uit de Stille Zuidzee.
‘We voeren moeder dronken en slachten  haar in het schuurtje. We koken haar botten in de grote garnalenpan zodat al het zachte weefsel eraf komt voor bouillon, en we draaien Filet Americain van het vlees!’ zei Vincent op een goede morgen. Geschokt vroeg Knutvolg zijn oudste broer of hij hiervoor wel genoeg kruiden in huis had. ‘Als je de paprikapoeder vergeet of er te weinig peper doorheen mengt komt dat de smaak van deze Filet Americain niet ten goede’. ‘Wees gerust’ zei Vincent ‘Er zal voldoende paprikapoeder doorheen gemengd worden’. Dit was precies wat Knutvolg wilde horen en hij begon zijn aardappelschilmes te slijpen aan een ouderwetse slijpsteen. Ook de andere broers – behalve die éne die homoseksueel was - waren het roerend eens met het plan van Vincent. ‘Als vader het maar niet te weten komt!’ benadrukte hij in een spoedvergadering die werd gehouden terwijl vader en moeder hun winkelwagentjes volpropten bij de Lidl.
‘We maken een pop van stro en trekken moeders kleding er overheen. Dan doen we de stropop haar hoed op en zetten haar in moeders stoel’ sprak Knutvolg. ‘En als vader haar wat vraagt verstop ik mij achter de stoel en doe moeders stem na en geef hem antwoord’. Dat vond de rest – op broertje Florian na- een goed plan. Vader zou er zo nooit achter komen wat er met zijn vrouw was gebeurd.  Zo gezegd zo gedaan. Het plan zou worden uitgevoerd want de meeste stemmen gelden en de kinderen wisten allemaal dat Hurdeldan dol was op Filet Americain. Je kon hem er  s ’nachts voor wakker maken.
Wat volgde kan het beste omschreven worden als een horrornacht. De gehele avond schonken Knutvolg en zijn broers de glazen van vader en moeder vol. Brandewijn was volop voorhanden en na vier flessen besloot vader de bedstee op te zoeken. Hij stond op en wankelde. ‘Die brandewijn toch’ dacht hij toen hij de sterretjes voor zijn ogen zag verschijnen. Hij strompelde tot aan de bedstee, opende die en liet zich voorover vallen. Daar lag hij dan en iedereen wist dat er voor acht uur de andere morgen geen beweging meer in te krijgen zou zijn. Hurdeldan was een flinke snurker en hij zou dat zeker tot de andere morgen gaan volhouden. De rest had nu alle gelegenheid het plan uit te gaan voeren. Ze waren het allemaal eens geworden over het feit dat het genoeg geweest was, deze manier van leven. De honger had hun blik vertroebeld en in hun magere uitgemergelde lijven zat geen kracht meer. Het moest anders. En Vincents plan leek hen de beste oplossing. Als moeder niets meer at zouden ze zelf weer op krachten komen. Vader hielden ze zoet met de stropop en ze zouden hem ook dag en nacht ruim voorzien van brandewijn. Tegen de tijd dat vader door zou krijgen dat moeder er niet meer was, zouden Knutvolg en zijn broers al lang verdwenen zijn. Ze kwamen onderling overeen dat ze na dertig dagen sterk genoeg zouden zijn om allemaal een eigen weg in te slaan. Ze spraken af wie welke richting op zou gaan en dat ze elkaar daarna nooit meer zouden zien. Ze zouden geen adressen uitwisselen, geen contact zoeken en ze zouden zwijgen over hun daden. Niemand zou te weten komen wat er werkelijk was gebeurd.
- Het was een andere tijd dan nu en van globalisering en mobieltjes had nog niemand gehoord. Er was zelfs nog niet eens telefoon en reizen duurde veel langer dan nu. De wereld was groter en zelfs in zo’n klein landje als Denemarken was het aannemelijk dat zeven personen elkaar hun hele leven verder niet meer zouden tegenkomen. Dit voor wie er vraagtekens zou zetten bij het feit dat de broers elkaar nooit meer zouden treffen. Zo is het gegaan!
Moeder had het voor een handje om te gaan zingen wanneer ze te veel gedronken had. Het zingen was echter niet om aan te horen. Wanneer we haar zangkunsten zouden oppakken en zouden meenemen naar de huidige tijd dan zou ze….wellicht…een duet hebben kunnen zingen met…Dries Roelvink. Dit geeft aan dat Trienka geen toon kon houden, niet maatvast was en alleen zong wanneer ze dronken was. Het zou een mooi duo geweest zijn! Dries en Trienka. We zijn blij dat het verhaal zich in een geheel andere tijd afgespeeld heeft en er nimmer sprake zou kunnen zijn geweest van een dergelijk duo. We zijn er gelukkig van gevrijwaard.
Vincent gaf Knutvolg een teken en die haalde zijn pas geslepen aardappelschilmesje tevoorschijn. Hij gaf het aan Florian die hij een blinddoek had omgedaan. ‘We spelen ezeltje prik’ zei hij terwijl hij het kleinood overhandigde. Florian begon te prikken in moeders richting en raakte haar enkele keren lichtjes. Moeder veerde op en haar stoel viel met een klap naar achteren op de grond. ‘Hé …wat is dat?’ bracht ze sloom uit en stond te wankelen op haar benen. Het gejuich van de overige broers overstemde haar commentaar. Florian prikte nog een paar keer in het luchtledige en raakte haar opnieuw lichtjes. Met een paar kleine wondjes in haar vette rug stapte ze vooruit om de prikkende Florian te kunnen ontwijken. Ze was echter niet helder van geest en kon nog maar amper haar ogen open houden. ‘Naar links! Naar rechts!’ riepen alle broers tot Florian, die steeds meer schik in het spel leek te krijgen. Hij was buiten alle plannen gehouden en wist niet wat er die nacht te gebeuren zou. Hij was immers als enige tegen het slachten van Trienka en dacht werkelijk dat hij ‘Ezeltje prik’ aan het spelen was. Fanatiek prikte hij met het aardappelschilmesje en merkte dat het soms raak was. Dat voelde goed en wanneer hij het goed zou blijven doen bestond er een goede kans dat hij vanavond het spel zou kunnen gaan winnen. ‘Tsjak Tsjak!’ riep hij vanachter zijn blinddoek en maaide met zijn mesje in de richting die zijn aansporende broers hem toeriepen. Moeder werd zo de kamer uit gedirigeerd en het gehele tafereel verplaatste zich naar buiten. ‘Links…links!’ riepen de broers en Florian maaide naar links. Moeder werd soms geraakt en had al een paar lelijke snijwonden die door haar postuur al snel uitpuilden. Deeltjes vetweefsel waren goed zichtbaar tussen het bloed wat haar kleding langzaam rood kleurde. Ze moet buiten al zeker een halve liter bloed verloren zijn. ‘Rechts…rechts!’ riepen nu de broers in koor en Florian maaide rechts. Deze keer ging hij voor de hoofdprijs. Al dat gepest over zijn homoseksualiteit ten spijt zou de overwinning met ‘Ezeltje prik’ vanavond voor hem zijn en voor niemand anders. Het juichende zooitje was nu aangekomen bij het schuurtje. Het was tot nu toe voorspoedig verlopen. Knutvolg opende de deur van het schuurtje waarin een elektrisch kacheltje de temperatuur hoog hield.
- Familie Ruddendindo was de eerste familie met elektriciteit. Dat is nooit ergens opgetekend maar Hurdeldan had wanneer er geen garnalen te pellen waren een hobby en dat was stroom. Het was stroom hier en stroom daar… het was een echte stroomfrique zou je kunnen zeggen. Hij hield sidderalen en wist de stroomstoten die deze vissen konden genereren om te zetten en op te slaan in een accu. Met de stroomvoorraad deed hij allerlei experimenten. Het elektrische kacheltje in het schuurtje was er één van.
De temperatuur buiten lag ver onder het vriespunt en het had zich allemaal niet veel langer buiten kunnen afspelen. Hun handen zouden te koud worden om moeder te kunnen slachten. Moeder werd door de prikkende en met zijn aardappelschilmesje zwaaiende homoseksuele Florian de schuur in gedirigeerd maar had na de overmatig toegediende hoeveelheid alcohol nog steeds weinig in de gaten. Ze reageerde instinctmatig op haar omgeving en strompelde het schuurtje in. Snel begaf iedereen zich daar en Vincent sloot de deur. Hier was het aangenaam warm. Vaders uitvinding kwam goed van pas. Knutvolg had zijn voorbereidingen getroffen en liet de vleeshaak die aan een touw aan een takel hing zakken. De haak hing echter nog wat te hoog om moeder er aan op te kunnen hangen en met zijn allen zouden ze niet in staat zijn dat zwaarlijvige mens er aan te hangen. Moeder moest omhoog. En het enige wat ze konden bedenken was dat ze op het daar aanwezige ezeltje moest gaan zitten. Dan zou ze hoog genoeg zitten om de vleeshaak in haar rug te kunnen slaan. Maar hoe kregen ze hun dronken en gewonde moeder op dat ezeltje? ‘Moeder, ga eens op die ezel zitten!’ zei Knutvolg en moeder draaide zich om, pakte de hals van de ezel vast, zwierde haar éne been omhoog en besteeg de ezel alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Het probleem had zichzelf opgelost.
- Voor wie niet gelooft dat het zo gegaan is, zou een cursus ‘vertrouwen in de medemens’ een goede tip kunnen zijn. Maar of het nu wel of niet geloofd wordt maakt niet uit. Het researchteam heeft deze kwestie werkelijk uren en uren bestudeerd en kwam tot de eenduidige conclusie dat alle beschreven feiten waargebeurd zijn.
Daar zat ze dan met haar tweehonderdtwaalf kilogram,(door het bloeden en zweten was ze inmiddels één kilo gewicht kwijt) met haar uitpuilende snijwonden en haar haar door de war, haar bebloede jurk en haar dronken gezicht. Al dat vreten en haar eigen kroost niets geven dat brak haar nu lelijk op!
- Er is een delegatie van het researchteam dat hierin de verborgen boodschap of morele boodschap van het sprookje zag. ‘Als je alleen maar aan jezelf denkt en een ander niets gunt, zul je het op een dag bezuren’. Een levensles. Niet het gehele team was het hierover eens. Een ander deel zag gewoon een vet gulzig a-sociaal wijf in Trienka. Geen voorbeeldmoeder die ons allen eens eventjes een morele les zou moeten leren. U ziet: ook researchteams kunnen van mening verschillen.
Trienka zat op de ezel en Vincent en Knutvolg sloegen daarop de haak ik haar rug. ‘Ezeltje Prik prik!’ riepen ze tot Florian die nog steeds dacht een spel te spelen met zijn blinddoek voor. Florian prikte en maaide weer en raakte daarbij de ezel in de flank. ‘I-aaa i-aaa’ balkte het arme dier. Het had het al zo zwaar met die dikke Trienka op zijn rug en nu kreeg het daarbij ook nog een aardappelschilmesje in zijn flank. Het dier trapte met de achterpoten en raakte daarbij broer Herbert vol in zijn geslachtsdelen. De ezel zakte door zijn poten en moeder bleef een halve meter boven de ezel aan de haak hangen. De ezel kroop onder moeder uit en balkte ‘I-aa i-aaa’. Moeder slaakte op hetzelfde moment dezelfde kreet ; ‘I-aa i-aaa’.  Florian wist dat hij raak geprikt had en dat de overwinning hem niet meer kon ontgaan. Met een euforisch gevoel in zijn lijf rukte hij de blinddoek van zijn gelaat en keek. Zijn triomfantelijke blik duurde maar enkele seconden. Toen hij zag wat er zich voor zijn ogen afspeelde bevroor echter zijn lach en onthutst keek hij zijn broers aan. Die begonnen allemaal onbedaarlijk hard te lachen. Sommigen pisten daarbij een klein beetje in hun broek zonder dat ze het zelf door hadden. Vincent pakte nu het aardappelschilmesje en liet alle broers om beurten het mes in moeder zetten.
-Het beste is het nu om je deze scene voor te stellen als een film die in slow-motion wordt afgespeeld. Dit komt de beleving van het verhaal ten goede. Denk er ook het vertraagde geluid bij, dat verstrekt het effect. Je ziet de overhandiging van het mesje – je ziet dat in slow motion – je ziet de een na de ander het mes in moeder Trienka zetten – je ziet haar verschrikte vermoeide en vuile gelaat – een gil in slow motion die daardoor zeer laag klinkt – vijf – zes – messteken in slow motion – huid die opengereten wordt – bloedspatters die langzaam door de lucht zweven – harde dramatische muziek op de achtergrond…
Zo. Het was gebeurd. Moeder was geslacht. Vincent vroeg zijn broer Pepe om zijn slagersmessenset te gaan halen. Die was binnen een mum van tijd terug waarbij hij een hoge witte koksmuts op zijn hoofd gezet had. ‘Vanwaar die koksmuts?’ vroeg Vincent. ‘Ik had koude oren’ sprak Pepe en hij ging aan het werk. Zijn opleiding tot keurslager kwam bij dit werk goed van pas. Hij wist alles over het slachten van koeien en varkens. Hij sneed moeder open en liet de ingewanden naar buiten lopen. Er werd een schaal onder geplaatst die het bloed opving. Lange repen vlees met vette randen werden van het lichtjes aan de vleeshaak slingerende lijf gesneden. Er werden emmers en zakken gevuld met vlees. Schalen werden gevuld met lever, nieren, en zwezerik. Pepe had het er maar druk mee en zijn broers volgden zijn bevelen op. Na een paar uur was het meeste vlees eraf en het zou genoeg zijn voor de komende weken. De botten waren nog over en die werden in een grote garnalenpan gekookt. Hiervan zou nu soep getrokken worden. De repen vlees werden vermalen en er werd paprikapoeder en peper aan toegevoegd. ‘Vader zal smullen van deze Filet Amaricain’ zei Knutvolg die zojuist zijn broertje Florian troostte. ‘Ach Florian, zie nu toch in dat dit de enige logische oplossing was’ zei hij. Florian snikte en snotterde. Zijn geaardheid had hiermee niets te maken maar hij vond het erg voor moeder. ‘Nu hebben we geen moeder meer’ riep hij tot zijn broers. ‘Maar we hebben wel te eten’ sprak Pepe terwijl hij door de garnalenpan roerde. De geur van de bouillon vulde het schuurtje en ook Florian kreeg hierdoor trek. Misschien was dat plan van zijn broers bij nader inzien toch niet zo gek. ‘Mag ik de Maggie?’ vroeg hij. ‘Maggie? zei Pepe…dat is voor barbaren! Door mijn soep geen Maggie!’. De overige broers lachten en dekten daarna binnen in het huis de tafel en haalden wat broden tevoorschijn. Nu moeder er niet meer was, bleek er van alles in huis te zijn.
De andere dag werd vader Hurdeldan wakker met een enorme kater. ‘Een stevig ontbijt zou me goed doen!’ sprak hij en zag in de huiskamer iedereen klaar zitten om te gaan eten. ‘We hebben Filet Americain’ sprak Knutvolg met een imitatie van moeders stem. ‘Filet Americain?’ vroeg vader verbaasd. ‘Dat is lang geleden…geef hier!’  Hij pakte een brood, en scheurde er een flink stuk af. Vincent gaf hem de Filet Americain en keek hoe vader zijn mes in de kuip liet zakken. Met een geoefende beweging smeerde hij het stuk brood in met de Filet Americain waarin zo te zien voldoende paprikapoeder en peper verwerkt was. ‘Van de opleiding” sprak Pepe. Vader keek hem daarop aan en nam een flinke hap. Het was doodstil in de kamer. Je kon een speld horen vallen. Vader kouwde…kouwde…en slikte en nam nog een hap. Hij kouwde…kouwde…en er verscheen een lach op zijn gezicht. Hij nam nog een flinke hap en kouwde nog sneller. Tijdens het kouwen lachte hij goedkeurend. Hij vergat zijn kater en pakte weer het brood en scheurde er stukken af. Hij doopte de stukken in de kuip met Filet Americain en stak ze in zijn mond. Hij kouwde en slikte en pakte stukken brood. Als een bezetene vrat hij de hele kuip leeg en liet daarna een harde boer. ‘Vrouw, geef me een liter bier!’ bulderde hij. (Hij was gewend zo tegen haar te spreken). Knutvolg die achter de stropop met moeders kleding aan zat, bewoog de stoel waarop de pop was geplaatst een beetje door de achterpoten ietwat op te tillen. Dan deed hij zo goed mogelijk moeders stem na en zei : ‘Ja man, het komt er aan!’  Daarop pakte Hurdeldan weer een stuk brood en vroeg ‘Is er nog meer Filet Americain?’ ‘Zeker vader, ik heb hier nog een kuip…en als die leeg is heb ik er nog meer’ zei Pepe. ‘Goed jongen…goed’ zei Hurdeldan en vervolgde zijn vreetpartij. Het smaakte hem blijkbaar goed. De rest van het gezin at die ochtend ook prima. Gebakken lever, nieren, zwezerik, spek, en met fijne vetdraden doorregen biefstukken. Het was een ochtend om nooit te vergeten.
Vader werd een maand lang dag en nacht voorzien van bier en brandewijn. Steeds was er iemand in zijn buurt om hem dit te overhandigen en Knutvolg zat meestentijds achter moeders stoel met de stropop met haar jurk aan, klaar om vader antwoord te geven. De broers waren inmiddels allemaal goed aangesterkt en klaar voor ieder hun eigen reis.
Op een avond wilde Hurdeldan zijn mannelijkheid weer eens bewijzen en kwam dicht bij ‘Trienka’ zitten. ‘Wat denk je ervan vrouw…huh?’ (dit was de gebruikelijke vraag in die omstandigheid). Knutvolg wist dat er nu problemen zouden kunnen komen en verzon razendsnel een list.’Wacht tot ik op bed lig’ zei hij ‘En doe tot die tijd je ogen dicht’. Zo gebeurde het dat Hurdeldan tien minuten later opgewonden en vrolijk de bedstee indook. Knutvolg deed de bedstee dicht en vergrendelde die. Hij stak de lont aan die naar de stropop leidde, pakte zijn rolkoffertje en liep naar de voordeur. Zijn broers waren inmiddels allemaal vertrokken en Knutvolg keek nog een keer om. Hij hoorde vader bezig in de bedstee maar kon niet precies horen wat hij zei. Het was iets met ‘weinig medewerking’ en het klonk wat verwijtend. Toen de vlammen Hurdeldans voeten bereikten wist hij nog niet welke terreur hem had getroffen. Indien er nog een moment van inkeer mogelijk was geweest had hij zich kunnen afvragen of een van zijn kant wat liefdevollere opvoeding van zijn kinderen betere mensen gemaakt zou hebben. En dit, beste lezers…is de morele boodschap die in dit verhaal verweven zit. ‘Heb uw kinderen lief en maak er goede mensen van’.
Hoe kan het bestaan dat dit verhaal zo geheel anders is dan de bekende versie van Klein Duimpje? Welnu, dat is gemakkelijk te verklaren: Alle broers hadden een maand lang de gelegenheid gehad een smoes te verzinnen voor het geval de politie of een andere instantie in de boeken zou komen snuffelen. Indien Hurdeldan of Trienka vermist werden moest er een aannemelijk scenario, een alibi bedacht worden. Daarop is het hele verhaaltje bedacht. De honger, de speurtocht, het droppen van de kinderen in het bos, de zevenmijlslaarzen, de mensen-etende reus, alles! Alle broers, die ieder hun eigen kant opgingen en elkaar nooit meer zouden treffen, verspreidden dit verhaal. Het is daarna generaties lang doorverteld, en het verspreidde zich zo langzaam over de gehele wereld. Niemand vermoedde achter dit onschuldige verhaaltje voor het slapengaan zoveel drama. Klein Duimpje, een alibi.
Einde

Ik wil alle leden van mijn researchteam ontzettend hartelijk bedanken voor hun bijdrage. Ze weten zelf wel wie het zijn.