2023-09-18

Bezoek -kort verhaal-

De voordeurbel maakte een einde aan Martins overpeinzingen.
Wie dat kon zijn is wat hij zich nu afvroeg. Het was alweer eventjes geleden dat hij het geluid van zijn eigen voordeurbel had gehoord. Langzaam stond hij op vanuit zijn fauteuil, schoot zijn pantoffels aan en liep hoorbaar sloffend via de smalle korte entree naar de voordeur.
Martin opende deze en bezag wie er voor hem stond. ‘Eindelijk’ dacht hij terwijl hij langer dan gebruikelijk zwijgend en bewegingsloos bleef kijken. Wat ging er veel door hem heen! Het moment duurde vijftien seconden maar leek wel een kwartier te duren. ‘Kom maar naar binnen’ sprak hij zacht maar resoluut, keerde zich om en liep de huiskamer in.
De gestalte achter hem volgde. Berustend nam Martin zichtbaar vermoeid maar op een bepaalde manier opgelucht terug plaats in zijn stoel. Hij zuchtte en vroeg ‘Blieft u koffie eh meneer eh…?’ Met een kort handgebaar maakte de aanwezige kenbaar dat het niet nodig was en misschien was het ook niet gebruikelijk.
Het zou kunnen dat in deze context de vraag omtrent koffie nooit gesteld werd. Martin dacht daar even over na en glimlachte zichtbaar.
‘Ik dacht dat je nooit zou komen’ bracht hij zachtjes bijna breekbaar uit terwijl hij zijn toehoorder verwachtingsvol aankeek.
Hij wist haast zeker dat hij geen antwoord te horen zou krijgen. ‘Neem anders even plaats?’ suggereerde hij in een poging er een mooi moment van te maken en gastvrij over te komen.
Dit was het beste wat hij kon bedenken. Weer werd Martins vraag afgedaan met een afwerend doch vriendelijk gebaar. Het was blijkbaar ook niet gebruikelijk om een zitplaats aan te bieden in deze omstandigheden. Martin had vaak nagedacht over hoe het zou zijn, dit moment.
Nooit had hij kunnen vermoeden dat alles zo letterlijk plaats zou vinden maar het gaf hem tegelijkertijd ook houvast. ‘Heeft u haast?’ vroeg Martin. Hij wist dat een nieuwe vraag weer geen gesproken antwoord teweeg zou brengen maar vond het wel prettig om enige inleiding te creëren tot hetgeen onvermijdelijk was.
De gestalte die midden in zijn huiskamer was gaan staan schudde zijn hoofd. Geen haast. Dat was fijn. Geen haast was prettig. Maar hoewel prettig zou het onverrichter zake verdwijnen van de aanwezige dan weer niet prettig zijn.

Martin had lang genoeg gewacht en alles beleefd. Een mooie jeugd, mooi werk en hij had ook de liefde van zijn leven ontmoet. Martha was hem nu alweer 12 jaar geleden ontvallen. Een gezin gesticht, ja dát waren de mooiste jaren wanneer hij eraan terugdacht. ‘Een rijk leven’ sprak hij iets te luid en gebruikelijk vanwege zijn gehooraandoening. Zijn toehoorder knikte langzaam met hem mee. ‘Ze komen niet zo vaak meer langs…eh… allemaal druk’. Hij begon deze zin met zijn blik afgewend maar keek de donker geklede figuur voor hem recht en vertwijfeld aan toen zijn zin haperde.
Was hij zelf misschien schuldig geweest aan het feit dat zijn kinderen hem nog maar amper opzochten? Dat ze vrijwel geen echt contact meer hadden en dat ze ook niet de minste kennis hadden van zijn lichamelijke gesteldheid?
Hij had de ziekte. Dat was niet onderzocht maar alle tekenen ervan waren aanwezig. De pijn werd ook heviger de laatste weken. Met wederom een vriendelijk handgebaar deed Martins bezoeker de veronderstelling dat hij het allemaal aan zichzelf te wijten had af als niet ter zake doende. ‘Je bent geen prater hè?’ zei Martin met een lach in zijn stem. Hij kende het antwoord al. Daarna keken ze elkaar een volle minuut zwijgend aan. Martin vanuit zijn stoel, zijn visiteur staande op nog geen meter afstand voor hem. Martin berustte in het feit dat het tijd was. De bezoeker waarvan het bleke gelaat nauwelijks zichtbaar was onder de wijd overhangende zwarte capuchon maakte een langzame beweging die leek op het hanteren van een bijl bij de houtkap. De slag van zijn zeis was bliksemsnel.

De glimlach om Martins mond gaf buren de bevestiging dat dit in combinatie met zijn hoge leeftijd een mooie dood was.

Frens.